Są takie chwile w życiu kiedy coś się kończy na zawsze. Słońce przestaje świecić. Świeci na czarno. Kiedy odchodzi ktoś, kto był ważny, już nic nie jest takie samo. Kwiaty nie pachną, morze przestaje szumieć, a istotne do tej pory rzeczy tracą sens.
Tydzień temu dowiedziałam się, że odeszła cudowna osoba, dzięki której mam Bezę, mojego kochanego psa. Wspaniała, mądra kobieta, która mi zaufała, która zawsze była, podpowiadała, radziła, była ogromnym wsparciem.
Radosna, pogodna, pełna życia, otwarta na ludzi. Choć odległa- tak bardzo, bardzo bliska. Tyle razy miałyśmy się spotkać… Czułam, że jest ktoś, kto nadaje na tych samych falach, co ja. Tak bardzo się cieszyłam, że JĄ poznałam. Na tyle spraw otworzyła mi oczy.
Agata – dobra dusza, wspaniałe serce, cudowny uroczy człowiek. Już mi jej bardzo brak.
Słowa grzęzną i w gardle.
Kiedy kilkanaście dni temu zapytałam Agatę czy mogę użyć zdjęcia, które robiła Bezie w hodowli -jako ilustrację do blogowego wpisu o goldenach – odpisała mi, że to będzie dla niej zaszczyt. Dziś zdjęcie ilustruje moje pożegnanie z Agatą. Z Agatą i Pinią, ukochanym psem Agaty. Odeszły obie…
Agata, dziękuję Ci. Że byłaś, za to jaka byłaś. Za Twój uśmiech, wsparcie, dobre słowo, radość życia, odrobinę szaleństwa i całą masę dystansu do świata. Dziękuję Ci za Bezę, którą wybrałaś dla mnie tak, że od pierwszego dnia wpasowała się w naszą rodzinę jak brakujący puzel.
Dziękuję za serce, zainteresowanie. Dziękuję.
Nie wierzę, że już nie będzie mi dane z Tobą porozmawiać, pośmiać się, skomentować Twoich pełnych miłości zdjęć z ukochanymi psami.
Poznanie Ciebie to był ZASZCZYT i wielkie szczęście! Cieszę się, że dane było mi Cię odnaleźć w gąszczu ludzi, że los postawił Ciebie na mojej drodze.
Nie wierzę, nie chcę wierzyć, że już Cię tu nie ma. Chcę się obudzić z tego koszmarnego snu!
Ps. dziś złapałam się na tym, że chciałam zrobić zdjęcie rozanielonej Bezy i przesłać Agacie. Nie przesłałam…
Agata…
Agatolcu…
Żegnaj!
Do zobaczenia, kiedyś…
Zdjęcie Bezy vel Cegiełki wykonane przez Agatę
