Joanna, niespiesznie jak mu się wydawało, szukała pracy, koncentrując się przede wszystkim na swojej pierwszej, obecnie, miłości, siwym koniu o imieniu Djeco. Latała do tej stadniny z rozwianym włosem i szaleństwem w oczach. Bardzo go to cieszyło. Widział, że wraca do siebie. Czuł, że ich wspólne życie zaczyna odzyskiwać smak i aromat. On też nabrał wiatru w żagle. Powrót do pracy, choć kosztował go sporo wysiłku, dawał mnóstwo satysfakcji.
Odkąd w pełni świadom swoich potrzeb sam pisał scenariusz własnego życia – zmieniło się ono nie do poznania. W wolne poranki, zamiast pospać, biegł, i to sam z siebie, po świeże bułeczki, zajadał się całkiem innymi smakami, które podawała mu Maria lub szlajali się po knajpeczkach racząc się dziwnymi potrawami. Ukochana zdołała go namówić nawet na… kebaba. No i śmiał się często, złagodniał. Koledzy z pracy przecierali oczy ze zdumienia. Niewiele osób wiedziało co stoi za jego przemianą.
Nigdy nie był dobry mężem, a co gorsza zawsze zdawał sobie z tego sprawę – tylko co miał z tym niby zrobić?! Wychodziło na to, że był kiepski z pełną premedytacją. Cóż, za pocieszenie służył mu fakt, że nikt nie pokazał mu jak być mężczyzną z prawdziwego zdarzenia, więc był takim człowiekiem, jakim zdawało mu się, powinien być. Takim, jakim było mu wygodniej, a że zawsze pragnął być wolnym duchem i ciałem, niezależnym, nastawionym na siebie -takim się stał. Zresztą artyści muszą być skupieni na sztuce, bo inaczej zaprzepaszczają talent… Zdawało mu się, że Maria dawno temu zaakceptowała taki stan rzeczy, a jednak bardzo się mylił. Nie przypuszczał, że aż tak bardzo!
Nie umiała zliczyć, jak wiele razy wyobrażała sobie TEN dzień. Dzień w którym zamieszka wreszcie z Janem. Robiła wszystko, by studzić rozbuchane wizje, tak bardzo bała się, że rzeczywistość nie sprosta wyobrażeniom.
To już nie był przejściowy kryzys, czy jedynie gorsze samopoczucie, które wróci na swoje tory po smacznym posiłku, przespanej nocy czy rozmowie z kimś bliskim. Zuzka traciła ochotę na cokolwiek jednak nikt, poza nią, zdawał się tego nie zauważać. Usunęła się więc jeszcze bardziej w cień, w nadziei, że skoro jest do niczego to chociaż nie będzie im komplikowała życia. Wystarczy, że regularnie niszczyła swoje.
Za kilka dni miała skończyć piętnaście lat, a czasami czuła się jak dorosła kobieta po przejściach. Tak, życie dało jej w kość mimo, że zboku wyglądało jakby los był dla niej szczególnie łaskawy. Continue Reading…
Przeprowadzka, odejście z pracy, rozstanie rodziców, rozpacz starszej córki i brak kontaktu z młodszą – trochę tego było. Doszła jeszcze teściowa na karku i ciągła obecność Jakuba – chłopaka Karoliny. W tle majaczył jej własny ojciec, usiłujący przekonać wszystkich, że u niego w porządku, mąż, który mimo, całkiem niedawno przebytego zawału, musiał mierzyć się z ciągle nowymi kłopotami i Piotr balansujący na krawędzi. Miotający się między powrotem do nałogu, a życiem w kompletnej trzeźwości…
Po pokonaniu miliarda przeciwności wreszcie doprowadził przeprowadzkę do końca. Przeprowadził się jednak nie tylko on z dziewczynami. Ku zaskoczeniu niemal całej rodziny miejsce zamieszkania zmienił także jego ojciec, i ku rozpaczy Karoliny łamiąc daną obietnicę, matka Joanny. To był trudny i dziwny czas. Bieg zdarzeń sprawił, że przedefiniował swoje podejście do wielu spraw…
Piotr – młodszy brat Igora zawsze był z boku. Nieakceptowany, żyjący wedle swoich reguł i własnego planu. Miał zostać lekarzem, ale nie wyszło, więc był, w oczach ojca przynajmniej, nikim. Nadwrażliwym wykolejeńcem, bez hartu ducha i woli walki. Tak właśnie się czuł przez znaczną część życia, które udało mu się poukładać także dzięki życzliwej pomocy Joanny. Zdołał się podźwignąć, pozbierać, spotkać właściwą kobietę i kiedy wydawało mu się, że życiowe sztormy daleko za nim – zadzwoniła do niego rozszlochana matka znowu wprowadzając zamęt.
Czuła, że ta historia z Marią dobrze się dla niej nie skończy. Widziała przecież, że tym razem jej mąż nawet nie silił się żeby udawać, że wszystko jest ok. Od kilku tygodni, pod pretekstem duchoty, przestał dzielić z nią sypialnię. To nie zdarzyło się nigdy wcześniej. NIGDY! Początkowo sądziła, że na kanapie pośpi kilka nocy i wróci, ale była w błędzie. Zadomowił się tam na stałe. To był jakiś koniec. Kres czegoś. Bała się tego, co mogło nastąpić. Bardzo się bała, ale nie starczało jej odwagi by zapytać go wprost.
Jeśli chcesz otrzymywać ode mnie wiadomości – wpisz poniżej swoje imię oraz e-mail.
